Bonsai Forum 'Το Ελληνικό Μπονσάι Φόρουμ'

Απίστευτη η ιστορία σου.

Παιδιά σε 2-3 ημέρες θα φύγω για το άλλο χωριό και θα σας το δείξω

Απίστευτη ιστορία. Περιμένουμε να δούμε φωτογραφία.

Πολυ θα ηθελα κι εγω να το δω αυτο το δεντράκι!

Μακαρι να μας το δειξεις!

Giorgos έγραψε:

01 Ιαν 1970, 21:39

θα ήθελα να δω την ελια, πως είναι ογδόντα χρόνια μετά

 

Μόλις θα πάω στην γιαγιά μου θα σας την δείξω σας το υπόσχομαι.

θα ήθελα να δω την ελια, πως είναι ογδόντα χρόνια μετά

Harris έγραψε: ↑

17 Αύγ 2020, 20:40

Καλησπέρα, ποιος της είχε κάνει δώρο μπονσαι ελιά;
Δηλαδή ποιος ήξερε από αυτή την τέχνη;
Φυσικά και θα ανεβάσεις φωτογραφία δεν το συζητάμε!!!
Η ελιά δηλαδή ζεί ακόμα;

 

Για την ακρίβεια ήταν απλά μια μικρή ελίτσα που η προγιαγιά μου την διαμόρφωσε έτσι ώστε να είναι μπονσάι ή τουλάχιστον να μοιάζει και επίσης διάβασα πως η τέχνη ήρθε στην Ελλάδα γύρω στα 1800.
Α και ναι! Η ελιά ζει, ζει και βασιλεύει απλά είναι στον κήπο της πιο αγαπητής της κόρης, της γιαγιάς μου!

Προστέθηκε μετά από 55 δευτερόλεπτα:

nikolaosparast έγραψε: ↑

17 Αύγ 2020, 20:53

Harris έγραψε: ↑

17 Αύγ 2020, 20:40

Καλησπέρα, ποιος της είχε κάνει δώρο μπονσαι ελιά;
Δηλαδή ποιος ήξερε από αυτή την τέχνη;
Φυσικά και θα ανεβάσεις φωτογραφία δεν το συζητάμε!!!
Η ελιά δηλαδή ζεί ακόμα;


 

Για την ακρίβεια ήταν απλά μια μικρή ελίτσα που η προγιαγιά μου την διαμόρφωσε έτσι ώστε να είναι μπονσάι ή τουλάχιστον να μοιάζει και επίσης διάβασα πως η τέχνη ήρθε στην Ελλάδα γύρω στα 1800.
Α και ναι! Η ελιά ζει, ζει και βασιλεύει απλά είναι στον κήπο της πιο αγαπητής της κόρης, της γιαγιάς μου!

 

Α και επίσης τώρα δεν είναι πλέον μπονσάι αλλά ένα πολύ υγιές δέντρο!

Καλησπέρα, ποιος της είχε κάνει δώρο μπονσαι ελιά;
Δηλαδή ποιος ήξερε από αυτή την τέχνη;
Φυσικά και θα ανεβάσεις φωτογραφία δεν το συζητάμε!!!
Η ελιά δηλαδή ζεί ακόμα;

Γεια σε όλους σας, καλησπέρα, καληνύχτα ή και καλημέρα, εξαρτάται η ώρα που βλέπετε το μύνημα μου. Θα σας πω μια πραγματική ιστορία που έγινε γύρω στο 1940. Η προγιαγιά μου ήταν 37 χρόνων τότε (τώρα πια έχει συγχωρεθεί στα 87 της έτη το 1991 και την ιστορία μου την διηγήθηκε η γιαγιά μου) και μερικά χρόνια πρίν ξεσπάσει ο πόλεμος γύρω στα 28 έτη της της είχαν κάνει δώρο ένα μπονσάι, μια μικρή ελίτσα. Λοιπόν είχε δεθεί υπερβολικά παρά πολύ με αυτό το δεντράκι. Είχε φύγει με τον άντρα της (τον προπάππου μου ο οποίος ήταν ανάπηρος και δεν ήταν σε θέση να πολεμήσει) στα βουνά ώστε να επιζήσουν στον μεγάλο αυτό παγκόσμιο. Και ναι όπως σωστά φανταστήκατε, πήρε μαζί της και την ελίτσα της! Δεν είχε τίποτα άλλο μαζί της. Οι πρώτες 3 ημέρες στα βουνά περνούσαν όχι και τόσο ευχάριστα, ήταν σε φάση που εύρισκαν πολύ δύσκολα το καθημερινό τους φαγητό δηλαδή διάφορα φρούτα ή και μερικά βρώσιμα φυτά γιατί όπως σας είπα ο προπάππους μου είχε μια αναπηρία στα πόδια και δεν υπήρχε καμία περίπτωση να πάει για κυνήγι. Αλλά οι επόμενες ημέρες ήταν ακόμη χειρότερες. Κρυβόντουσαν σε μια σπηλιά γιατί ο προπάππους μου είχε δει μια μικρή στρατιά από Γερμανούς, ή από Ιταλούς. Πότε δεν κατάλαβε ούτε και ίδιος, είχε κατέβει και τους είχε ρωτήσει μόλις τους πρωτοείδε άμα γνωρίζουν πότε θα τελειώσει ο πόλεμος αλλά και που θα έβρισκαν ένα καλύτερο καταφύγιο αλλά αυτοί δεν μιλούσαν Ελληνικά και από ένδειξη σεβασμού στον προπάππου μου και στην αναπηρία του τον άφησαν να φύγει. Ας συνεχίσουμε. Μετά από μερικές ακόμη ημέρες δεν υπήρχε ούτε φυτό, ούτε φρούτο για να προμηθευτούν, μόνο ένα μικρό ρυάκι με νερό που για να πας εκεί έπρεπε να περάσεις από τους στρατιώτες! Η προγιαγιά μου όμως είχε τύχει την ελίτσα της σε καλή περίοδο! Και τρώγαν μερικές ελίτσες μια στο τόσο αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετό για να ζήσει κάποιος. Είχαν να πιούν νερό μια ημέρα και δίσταζαν να πάνε στο ρυάκι μην τους υποψιαστούν οι στρατιώτες, αλλά η προγιαγιά μου βλέποντας την ελίτσα της πεσμένη πήγε και ξεγέλασε τους στρατιώτες και πέρασε στο ρυάκι! Ίσα που πρόλαβε να πιει μερικές σταγόνες νερό  και οι στρατιώτες την πήραν είδηση εκείνη όμως ήταν αποφασισμένη γιατί ήταν πολύ δεμένη να κρατήσει και αυτήν αλλά και το φυτό στην ζωή. Οι στρατιώτες την επέτρεψαν να πιει λίγο νερό και μετά να φύγει. Αλλά η προγιαγιά μου δεν ήπιε νερό αυτή και προτίμησε  να δώσει να πιεί το μπονσάι. Μετά από 1 ημέρα για καλή της τύχη ήρθε ο ξάδερφος της και την είπε και αυτή και τον προπάππου μου να φύγουν από το βουνό γιατί θα περνούσε μεγάλη στρατιά εκείνη την νύχτα. Μεγάλη μας τιμή να έχουμε αυτό το καταπληκτικό δέντρο στον κήπο μας!
 Αυτή την στιγμή δεν μπορώ να ανεβάσω φωτογραφίες με την πρώτη ευκαιρία βεβαίως και θα ανεβάσω.