Όπως σε πολλές γειτονιές του Βόλου, έτσι και στην δική μου, μια βόλτα την άνοιξη σε γεμίζει εικόνες και μυρωδιές. Πολλά και διάφορα δέντρα και λουλούδια, τόσο στις αυλές των σπιτιών όσο και στα πεζοδρόμια. Ένα από τα πολύ όμορφα δέντρα είναι και οι ιβίσκοι, που λίγο αργότερα (προς καλοκαίρι πλευρά...) πάνω στην καταπράσινη φυλλωσιά τους βρίσκουν εξαιρετικό φόντο υπέροχα κρινόμορφα λουλούδια σε λευκό ή και σιέλ - μωβ χρώμα.
Εκείνη την περίοδο, επηρρεασμένος από ένα σχετικό βιντεάκι για ιβίσκους (απ' τους άλλους, τους γνωστούς που βλέπουμε σε γλάστρες των μανάδων μας...) και εντυπωσιασμένος από τις εικόνες με τα τεράστια λουλούδια σ' ένα μικρό φυτό, γυρνούσα στο σπίτι και παρατήρησα την ομοιότητα των λουλουδιών αυτών των δέντρων με αυτά των ιβίσκων. Ρωτώντας μητέρα και πεθερά, ήξεραν και οι δυο το φυτό, αλλά καμία δεν ήξερε το είδος του. Μάλιστα κάποια από τις δύο μου έδωσε την πληροφορία ότι "πιάνουν" σαν χαζά... Και κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία.
Λίγες μέρες μετά, σ' ένα μπουκαλάκι μισόλιτρο νερού, εν είδη ανθοδοχείου, βρισκόταν μερικά φρέσκα λαίμαργα κλαδάκια από το μυστηριώδες και παράλληλα πολύ γνωστό σε όλους δέντρο. Μία μικρή αναζήτηση στο google, με βάση την φωτογραφία του φύλλου του δέντρου στο κινητό μου, έφερε το αποτέλεσμα: "ιβίσκος ο συριακός" ή "αλθαία/αλθέα". Μάλιστα! Διαφορετικός από τον ευρέως γνωστό ιβίσκο (ο οποίος είναι ως είδος "ιβίσκος ο σινικός"). Σε λίγες μέρες το μπουκαλάκι είχε γεμίσει ρίζες, και τα κλαδάκια είχαν νέα φύλλα. Δεν άργησα να τα βάλω στις ρηχές γλάστρες που έβαλα όλα μου τα φυτά εκείνη την περίοδο. Μετά το πρώτο καλοκαίρι τους ήρθε ο χειμώνας που απέσυρε όλα τα φύλλα του φυτού, και για μήνες έβλεπα ένα κοτσάνι σε μία γλάστρα.
Την περσινή χρονιά, ο ιβίσκος μου έριξε αρκετό μπόι, διπλασιάζοντας (ίσως και λίγο παραπάνω...) το συνολικό του ύψος, και τον άφησα σε ελεύθερη ανάπτυξη, έτσι για να δω που το πάει ο τύπος. Αυτός, με το που ένιωσε ελεύθερος, έφτιαξε κλωνάρια, έφτιαξε φύλλα, και στο τσακίρ κέφι εφτιαξε και μερικά λουλούδια. Ήταν μικρότερα σε μέγεθος από αυτά που έβλεπα στο δέντρο και είχαν μικρή συνολική διάρκεια ζωής (μαραίνονταν γρήγορα). Αν και γι' αυτό το τελευταίο, έχω τις επιφυλάξεις μου. Μπορεί να οφειλόταν και σε άλλους λόγους, όπως απρόσεχτο πότισμα κλπ. Όταν προχώρησε το φθινόπωρο, δέχτηκε ένα γενναίο κλάδεμα σε κάθε του κλωνάρι, επιστρέφοντας το καθένα από αυτά στο πρώτο ή το πολύ στο δεύτερο μάτι τους.
Φέτος, ξύπνησε νωρίς, και δείχνει να το απολαμβάνει, Έχει γεμίσει νέα φύλλα, και ελπίζω να έχω την ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σας εικόνες του γεμάτες με λουλούδια. Όπως πάντα, θα περιμένω τα σχόλιά σας και τις ιδέες σας και τις προτάσεις σας για διαμόρφωση ή περιποίησή του.
20170422_114947.jpg
20170422_114936.jpg
Υ.Γ. Το προσωνύμιο "αλήτης" το κέρδισε επάξια, αφού τον μάζεψα από τα πεζοδρόμια που γυρνούσε...